Nahanni

The Nahanni is our favourtie river. We paddled it commercially with Nahanni River Adventures in 1994.

We returned in 2002 and paddled the river with some friends Harry and Marlene.

We hope to return someday and paddle it again!

For those who can read Dutch, a short story I wrote about our trip in summer 2002.

South Nahanni Rivier – Rivier van dromen

Inleiding

De South Nahanni in het noordwesten van Canada is voor mij een topper onder de wildernisrivieren. De rivier stroomt 580 km van haar oorsprong in het afgelegen MacKenzie gebergte zuidoostwaarts tot haar monding in de Liard rivier.

De rivier stroomt door een gebied dat eeuwen lang bewoond is door Dene “eerste natie”, maar het is pas echt aan de buitenwereld bekend geworden, toen de Engelse ontdekkingsreiziger Patterson daar kwam in de zomer van 1927. Met een vol geladen kano is Patterson de snelstromende rivier opgevaren. Gebruikmakend van technieken zoals lijnen en bomen heeft hij na 200 km Virginia Falls bereikt. Hoe hij dit gepresteerd heeft, doet de moderne vakantieganger versteld staan.

Vandaag kan men een klein watervliegtuig charteren om veel verder stroomopwaarts te beginnen dan deze beroemende waterval. De rivier stroomt snel en met maar éen overdraging over een afstand van 472 km (de waterval dus) is dit een heel aantrekkelijke trektocht voor ervaren openkanovaarders. In 1979 is dit magische gebied als UNESCO World Heritage Site verklaard. Ruim 500 kanovaarders bezoeken jaarlijks de rivier.

Met plaatsnamen als Vampire Range, Ragged Mountain Range, Dead Man Valley en Broken Skull River blijft de rivier mysterieus. De Nahanni kun je in vier stukken knippen, eerst komt een alpinelandschap, dan een u-vormige gletserdal, gevolgd door de Virginia Falls. Dit spektakel van watergeweld, twee keer zo hoog als Niagara, deelt te rivier in tweeën. Stroomafwaarts komen dan vier kloven, elk met eigen kenmerken, andere rotsformaties en kleuren.

Na een lange voorbereiding vloog ik begin augustus samen met echtgenoot Geoff en Kanufreunden en amateurfilmmakers Harry en Marlene naar Fort Simpson, NWT. Hier deed ik de laatste inkopen (tussentijdse bevoorrading is niet mogelijk) en zorgde dat alles goed en waterdicht ingepakt was voor ons tocht van 24 dagen.

Ik word wakker gemaakt in onze hotelkamer in Fort Simpson door het harde gerinkel van de telefoon. Ons piloot, Ted, wil de vertrektijd met een uur vervroegen omdat het fantastisch vliegweer is. Ik doe mijn ogen open en zie inderdaad een strak blauwe lucht en windstilte.

Haywire Lake

De vlucht naar de Nahanni is fantastisch. De kleine eenmotorige Cessna 185, met onze kano gebonden aan een van haar twee drijvers en volgepropt met alles wat nodig is voor een kanotrektocht van drie weken, stijgt langzaam op. Vanuit het kleine raampje heb ik uitzicht op een magisch landschap met bergtoppen (te dichtbij het raam wat mij betreft!) en gesloten droge dalen. Na 2 ½ uur vliegen landen wij op een klein meertje, Haywire Lake genoemd. Ted helpt ons alles uit te laden en vertrekt weer snel om onze Duitse tochtgenoten op te halen. Ik geniet van het meer met zijn glashelder water, van de omringende bergen en van de stilte. ‘s Avonds geniet ik van een voorstelling van twee bevers die net voor ons paradijselijke kampeerplekje rondjes zwemmen.

Eerste peddelslagen

De volgende ochtend pak ik de kano in. Alles past er makkelijk in omdat wij lange kano’s (18 voet) hebben gehuurd. Niets steekt boven de boordlijsten uit, zodat het spatzeil perfect past. Ik moet helaas afscheid nemen van Haywire Lake. Ik pak de peddel, stap in en wij varen weg. De boot komt op snelheid. Wij steken het meer over, klunen over drie beverdammen en komen uit op de Nahanni.

De rivier stroomt snel en Geoff en ik genieten weer van stromend water en van de kans om stromendwatertechnieken, traverseren en het in-en uitvaren van keer waters met volgeladen boot te oefenen.

Ik kom weer in de dagelijkse routine van inpakken, varen, pauzes nemen en ‘s avonds weer een kamp opzetten. Toch is elk dag  anders, met soms leuke en minder leuke verrassingen. Éen ochtend stap ik uit de tent en zie dat er amper 20 meter loopafstand is tussen onze tent en het water, terwijl ik de middag ervoor de boot en de bagage ongeveer 300 meter heb moeten sjouwen tot aan de kampeerplek. Het is indrukwekkend hoe snel de rivier kan stijgen. Ik word een beetje zenuwachtig. Er hangt een dikke ochtendmist op de rivier en zodra de zon doorbreekt, zie ik een stoet van grote stukken drijfhout voorbijgaan. Het is nog drie dagen tot wij de kloven zullen bereiken met hun stroomversnellingen en hoge golven. De troost is dat wanneer een rivier zo snel stijgt, zij ook weer even zo snel kan zakken.

Een andere ochtend bij Marengo Creek, roept Geoff mij om snel te komen kijken. Gefascineerd kijk ik naar twee wolven die ons kamp langzaam voorbijlopen, terwijl Harry zich daar in z’n nakie staat te wassen. De wolven trekken zich van zijn kippevel niets aan en lopen langzaam het dal in, ongestoord door de mensen die hun bewonderen.

Bij elke bocht zijn er nieuwe vista’s. Na ruim een week varen ben ik bij de adembenemende  Virginia Falls, een uitstekende plek om een rustdag te nemen. Er is genoeg te zien en de overdraging duurt dan zo’n halve dag. Onder de Falls begint het wildwaterdeel van de Nahanni echt. Vanaf Virginia Falls zijn er vier kloven, respectievelijk Fourth, Third, Second en First Canyon (heel origineel). In de kloven wordt de rivier smaller met als gevolg flinke golfvormingen (zgn. wave-trains).

Vandaag varen wij Fouth Canyon af. Harry neemt veel tijd bij het monteren van zijn videocamera op het dek van zijn boot waardoor ik een beetje ongeduldig wordt – ik wil varen! Na de vloedgolf van een paar dagen eerder is het waterniveau gelukkig gedaald en kan ik genieten van het op- en neergaan van de boot in de golven. Na elke stroomversnelling zoeken wij een strand op om foto’s te maken en de natuur te bewonderen. Dit omdat mijn aandacht tijdens het varen zelf meer gericht is op de golven dan op de kleurige en indrukwekkend rotswanden van de kloof.

Tijdens de week die wij er over deden om door de vier kloven te varen zijn er telkens nieuwe hoogtepunten, een nieuw landschap of een droomkampeerplekje. Wij zien zelfs beren, moeder met een klein jong, die voor ons boot de rivier oversteken en andere dieren aan de oever.  De rivier is zeer afwisselend. Rustig varen worden afgewisseld door spannende stroomversnellingen met grote golven die de adrenaline-spiegel aanzienlijk doen stijgen.

Lafferty’s Riffle

De uitsmijter is Lafferty’s Riffle, zo genaamd omdat de boot van een oude goudzoeker (Lafferty) met een lading bont en honden hier met zijn kano is omgegaan. Het is echter geen moeilijke stroomversnelling. Harry en Marlene vinden het zo geweldig dat zij hun boot weer omhoog lijnen om deze laatste stroomversnelling te herhalen. Geoff en ik zetten deze manoeuvres op film, maar achteraf zijn wij jaloers omdat wij geen tweede bevaring deden. De beloning van dit extra inspanning is een bad in een hete bron, de Kraus Hot Springs.

Vanaf hier is de kracht uit het water, de tempo van de rivier daalt en ik wacht met angst op het beroemde deltagebied, de Splits, vanwege zijn vele muggen. Tot mijn verbazing zijn er dit jaar weinig muggen en een paar dagen later moet  ik “farewell” zeggen tegen mijn lievelingsrivier als zij zich bij de Liard voegt.

Last update: sept. 20 2007